Poznawanie muzyki zespół Clannad, które rozpocząłem przy okazji oglądania serialu o Robin Hoodzie, kontynuowałem zamówieniem w sklepie (a właściwie stoisku, którego już od lat nie ma) płyty Clannad zatytułowanej ‘Sirius’. Pamiętam, że w tamtych czasach dużo częściej zamawiało się płyty zafoliowane – bo przecież niezafoliowanej mógł już ktoś słuchać i porysować! Na porysowanej płycie słychać trzaski! Oczywiście w tym przypadku trzeba też było dokładnie przeliterować tytuł, nie każdy wie, o co z tym Syriuszem chodzi. W każdym razie większych problemów z nabyciem nie było i płytę wkrótce po zamówieniu do rąk własnych dostałem.

Muzyka z tego albumu jest w dużej mierze irlandzka, gaelicka, należałoby chyba powiedzieć, ale podana z dużą porcją rocka. Nie będą więc całkiem zszokowani tacy, którym nutki z Zielonej Wyspy jeszcze obce (a widziałem szok po przesłuchaniu tego, co na przykład Enya na płycie “Watermark” nagrała, oj, widziałem). Oprócz brzmień rockowych mamy tu i morskie klimaty oraz utwory refleksyjne, a do tego głos Maire Brennan (dokładniej: Máire Ní Bhraonáin), którą bardzo lubię – jej siostra Enya solo działa na mnie usypiająco, Maire – nigdy.

Słuchając pierwszych utworów z płyty raczej upajam się muzyką, bo niezbyt lubię poezję, więc najlepszym adresatem poetyckich tekstów o świecie i o naszej ludzkiej naturze w In Search Of A Heart, Second Nature i Turning Tide raczej nie będę. Następny utwór Skellig to już “tematy morskie”, taki muzyczny pejzaż (tak, pożyczyłem sobie określenie z nazwy trójkowej audycji). Dalej mamy Stepping Stone, zagrany rockowo kolejny poetycki tekst o tym, co w nas siedzi, a dalej “morski”, piękny i smutny utwór White Fool. Potem jest refleksyjne i urocze Something To Believe In, w którym udziela się Bruce Hornsby, jego fortepianu nie sposób nie rozpoznać. Następne utwory również skłaniają do rozmyślań – rockowe Live And Learn i spokojne Many Roads. I w końcu widzimy naszą gwiazdę przewodnią, czyli końcowy utwór Sirius.

Miłego… i tak dalej.