Mariah Carey i jej pierwsza płyta, zatytułowana po prostu ‘Mariah Carey’, to już obecnie stare dzieje, album z czasów, kiedy Mariah jeszcze po ludzku się ubierała, ładnie wyglądała i umiała śpiewać. A ściślej – jej strojów jeszcze nie projektował szef pisma dla panów, i wreszcie te dawniej nagrane piosenki można było puścić i starszym, nie psując sobie opinii, co z jej nowymi utworami (cholerne raperstwo…) może być trudne.

Przy słuchaniu odnotujemy może troszkę przesadnie podbite soprany – tylko troszkę! – aż mi się przypomniała jedna z epidemii, jakie przeszli użytkownicy sprzętu grającego, czyli słuchanie na dworze z wysokimi tonami podbitymi do maksimum. To było chyba jeszcze przed chorobą puszczania utworków z kaseciaków typu boombox, których dźwiękami można było wyburzać budynki. Oczywiście da się słuchać, ale na moich szerokopasmowych słuchawkach album brzmi lekko nienaturalnie i kłuje w uszy. Błąd realizatora? Może. Albo jakiś problem z jego sprzętem.

Włączamy zatem odtwarzacz, niech nam Mariah przypomni początki lat dziewięćdziesiątych. Na początku wita nas elektryzujące Vision Of Love, mój faworyt na tej płycie – czy ten jej głos nie jest cudowny? Dalej mamy utwór There’s Got To Be A Way, prościutki, ale i tak aż się chce świat naprawiać po nim. Potem Mariah nam wyśpiewuje swoje smutki w piosence I Don’t Wanna Cry. Następne jest Someday – coś dyskotekowego w starym stylu. Dla odmiany utwór kolejny, Vanishing, to niemal balladowy nastrój i miłe wspomnienie o kimś bliskim. I zaraz mamy kolejne szalone popisy wokalne, czyli All In Your Mind. Znów chwila nastroju spokojnego i uczuciowego, piosenka Alone In Love, a dalej nagle ostre gitarowe granie i perkusje we wbijającym w fotel utworze You Need Me. Następnie znów utwór dyskotekowy w starym stylu, Sent From Up Above, a za nim Prisoner – jeszcze jeden, tylko trochę ostrzejszy. I na koniec Love Takes Time – uroczy “złoty przebój”, do którego zawsze chętnie wracam.

No i czy taka Mariah nie była lepsza?